കൊറിയയുടെ ചരിത്രവും യുദ്ധങ്ങളും

ജോസഫ് പടന്നമാക്കൽ

ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ സാംസ്ക്കാരികതയും പൗരാണികതയും സംബന്ധിച്ച പഠനം നടത്തുമ്പോൾ ചരിത്രകുതുകികൾ അതാത് രാജ്യങ്ങളിലുള്ള ഐതിഹാസിക കഥകളും പരിഗണിക്കാറുണ്ട്. കൊറിയയുടെ ചരിത്രവും തുടങ്ങുന്നത് വീര സാഹസിക നായകനായ ഡാൻ ഗുൺ (Dan-gun) എന്ന കഥാപാത്രത്തിൽക്കൂടിയാണ്. 2033 ബി.സി. മുതൽ തികച്ചും അവിശ്വസിനീയമായ കഥകളിൽക്കൂടി കൊറിയൻ ഇതിഹാസവും ആരംഭിക്കുന്നു. ജപ്പാൻ രാജവംശവുമായി കൊറിയ ലയിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ആ രാജ്യം ഉദിക്കുകയും അസ്തമിക്കുകയും ചെയ്ത അനേക രാജകീയ പരമ്പരകൾ ഉൾപ്പെട്ടതായിരുന്നു. എ.ഡി.1397 മുതൽ 1897 വരെ വിവിധ വംശങ്ങളിലുള്ള രാജാക്കന്മാർ രാജ്യം വാണിരുന്നു. കൊറിയൻ സംസ്ക്കാര പാരമ്പരകളിൽക്കൂടി കണ്ണോടിക്കുന്നുവെങ്കിൽ കൊറിയക്കാർ മദ്ധ്യ സൈബീരിയായിൽ നിന്നുള്ള കുടിയേറ്റക്കാരെന്നു മനസിലാക്കാൻ സാധിക്കും. പ്രാകൃത കൊറിയക്കാർ പ്രകൃതി ശക്തികളെയും മൃഗങ്ങളെയും ആരാധിച്ചിരുന്നു. പ്രധാനമായും കടുവായെയും പുലിയെയും പൂജിച്ചിരുന്ന ഗോത്ര വർഗക്കാർ ചരിത്രാതീത കാലത്ത് കൊറിയയിൽ അധിവസിച്ചിരുന്നു.

എ.ഡി.1392-ൽ ജനറൽ 'യി സിയോങ്ഗയ' (General Yi Seong-gye) എന്നയാൾ 'ജോസേൺ' രാജപരമ്പര സ്ഥാപിച്ചു. എ.ഡി. 1418 മുതൽ 1450 വരെ ഭരിച്ചിരുന്ന സെജോങ് (Sejong the Great) എന്ന മഹാനായ രാജാവ് രാജ്യത്ത് സാമൂഹിക സാമ്പത്തിക പരിവർത്തനങ്ങളിൽക്കൂടി ഭരണ പരിഷ്‌ക്കാരങ്ങൾ നടപ്പാക്കിയിരുന്നു. രണ്ടു നൂറ്റാണ്ടോളം രാജകീയ ഭരണം നിർവഹിച്ചിരുന്ന ജോസേൺ രാജഭരണത്തിന് വിദേശ ആക്രമണങ്ങളെ കൂടെക്കൂടെ നേരിടേണ്ടി വന്നു. 1592 മുതൽ 1637 വരെ രാജ്യത്ത് ആഭ്യന്തര കലാപങ്ങളും പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടിരുന്നു. കാലക്രമേണ രാജവംശം ക്ഷയിക്കാനും തുടങ്ങി. ഇടവിടാതെ ഭരണ സ്തംഭനങ്ങളും സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിൽ 'ജോസേൺ' രാജവംശത്തിനു ശക്തി ക്ഷയിച്ചു. രാജ്യ പരിരക്ഷക്കായി ചൈനയുമായി രാജവംശം സഖ്യത്തിലേർപ്പെട്ടിരുന്നു. മദ്ധ്യകാലത്തിനുശേഷം കൊറിയ, ചൈനയുടെ   അധീനതയിലായി. ജപ്പാൻ ചൈനയെ തോൽപ്പിച്ചതോടെ കൊറിയൻ സാമ്രാജ്യം രൂപപ്പെട്ടു. എന്നാൽ ഈ രാജ്യം പെട്ടെന്ന് റഷ്യയുടെ അധീനതയിലായി. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ യൂറോപ്പ്യൻമാരുടെ അധികാരം കൊറിയയിലും വ്യാപിക്കാൻ തുടങ്ങി. കൊറിയയുടെ സംരക്ഷണത്തിനായി വിദേശ ശക്തികളുമായി ഉടമ്പടികൾ വെക്കേണ്ടി വന്നു. 1910ൽ ജപ്പാൻ റഷ്യയെ പരാജയപ്പെടുത്തി കൊറിയൻ സാമ്രാജ്യം പിടിച്ചെടുത്തു. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽ തെക്കും വടക്കുമുൾപ്പെട്ട കൊറിയ, ജപ്പാൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലായിരുന്നു.

രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിനു ശേഷം ജപ്പാന്റെ സ്വാധീനം കൊറിയയിൽ ഇല്ലാതാക്കാൻ സോവിയറ്റ് യൂണിയനും അമേരിക്കയുമൊത്ത് കൊറിയയെ രണ്ടായി വിഭജിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. വടക്കേ കൊറിയ ചൈനയും സോവിയറ്റ് യൂണിയനും പങ്കിടുകയും തെക്കേ കൊറിയ അമേരിക്കയുടെ ചുമതലയിലുമായി. പിന്നീട് ഈ രാജ്യങ്ങൾ തെക്ക്-വടക്ക് എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു കൊറിയകളായി അറിയപ്പെടാൻ തുടങ്ങി. കൊറിയൻ ഉപദ്വീപ് അമേരിക്കയുടെ നിയന്ത്രണത്തിൽ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വന്ന ഒരു രാജ്യമായിരുന്നു. 1945 മുതൽ തെക്കേ കൊറിയ അമേരിക്കയുടെ നിയന്ത്രണത്തിലും വടക്കേ കൊറിയാ സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലും ഭരണ കാര്യങ്ങൾ നിർവഹിച്ചുവന്നു.

കൊറിയൻ ഉപദ്വീപ് രണ്ടായ ശേക്ഷം രണ്ടു കൊറിയകളും ഏകാധിപതികളുടെ കീഴിലായിരുന്നു പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നത്. തെക്കേ കൊറിയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിരോധിയായ സിംഗ്മാൻ റീ (SYNGMAN RHEE) യുടെ അധികാരത്തിലായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് രാജ്യ പുരോഗതിക്കായുള്ള എല്ലാ സഹായങ്ങളും അമേരിക്കൻ ഐക്യനാടുകളിൽ നിന്ന് ലഭിച്ചിരുന്നു. വടക്കേ കൊറിയയിലെ ഏകാധിപതി 'കിം ഇൽ  സുങ് രണ്ടാമന്‌' (KIM IL SUNG) സോവിയറ്റ് യൂണിയനിൽ നിന്നും സഹായങ്ങൾ ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.  യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ രണ്ടു രാജ്യങ്ങളും തമ്മിൽ പരസ്പ്പരം ഏറ്റുമുട്ടലുകളുമുണ്ടായിരുന്നു. അതുമൂലം അവിടെ പതിനായിരക്കണക്കിന് ജനം മരിച്ചുവീണു.

അമേരിക്കയെ സംബന്ധിച്ചടത്തോളം അവരുടെ കൊറിയയിലുള്ള ഭരണ നിയന്ത്രണങ്ങളും ഇടപാടുകളും താൽക്കാലികമായിരുന്നു. അതേസമയം വടക്കേ കൊറിയയിൽ സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ സ്വാധീനത്തിൽ അവിടെ ഭീകര ഭരണം ആരംഭിച്ചിരുന്നു. അതുമൂലം പതിനായിരക്കണക്കിന് അഭയാർഥികൾ വടക്കേ കൊറിയയിൽ നിന്നും തെക്കേ കൊറിയയിലേക്ക് പ്രവഹിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഏകീകൃത കൊറിയയ്ക്കായി അവർക്ക് ഒരു ഫോർമുല ഉണ്ടാക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. തെക്കേ കൊറിയയും വടക്കേ കൊറിയയും മത്സരമനോഭാവത്തിൽ സൈനിക ശക്തി വർദ്ധിപ്പിക്കാനും ആരംഭിച്ചു. ഇതിനിടയിൽ കിം സുങ് (Kim Il-sung) വടക്കേ കൊറിയയുടെയും പട്ടാളത്തിന്റെയും കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെയും നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുത്തു. ഇരു രാജ്യങ്ങളിലും പട്ടാള ശക്തിയും വർദ്ധിപ്പിച്ചു.1947-ൽ അമേരിക്കയുടെ പ്രസിഡന്റായിരുന്ന ഹാരീസ് ട്രൂമാൻ കൊറിയയുടെ പ്രശ്നങ്ങളിൽ ഇടപെടണമെന്ന് യുണൈറ്റഡ് നാഷനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു.

1949-ൽ കിം സുങ് രണ്ടാമൻ (Kim Il-sung) മോസ്കോയിൽ സോവിയറ്റ് നേതാവായ ജോസഫ് സ്റ്റാലിനുമായി തെക്കേ കൊറിയയെ ആക്രമിക്കുന്നതു സംബന്ധിച്ചു ചർച്ചകൾ നടത്തി. വടക്കേ കൊറിയയുടെ ആയുധങ്ങൾ തെക്കേ കൊറിയയെ ആക്രമിക്കാനായി അപര്യാപ്തമെന്നും ആക്രമണം ഉണ്ടായാൽ അമേരിക്ക ഇടപെടുമെന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ടു സ്റ്റാലിൻ യുദ്ധത്തെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. 1950 ആയപ്പോൾ വടക്കേ കൊറിയ ആയുധങ്ങൾ സംഭരിക്കുകയും തെക്കേ കൊറിയയേക്കാൾ കൂടുതൽ ശക്തി പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്തു. 1950 മാർച്ചിൽ കിം വീണ്ടും യുദ്ധ മോഹങ്ങളുമായി മോസ്‌ക്കോ സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ സ്റ്റാലിൻ തെക്കേ കൊറിയയെ ആക്രമിക്കാൻ അനുവാദം കൊടുക്കുകയുണ്ടായി.

1950 ജൂൺ ഇരുപത്തിയഞ്ചാം തിയതി വടക്കേ കൊറിയയുടെ പട്ടാളം തെക്കേ കൊറിയയെ ആക്രമിച്ചു. 53000 പട്ടാളക്കാർ 'ഇജിം' നദി കടന്ന് സാഹുളിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി. തെക്കേ കൊറിയയുടെ രണ്ടു വശങ്ങളിൽ നിന്നുമാണ് ആക്രമണം ആരംഭിച്ചത്. ആദ്യം തെക്കേ കൊറിയൻ സൈന്യം ആക്രമം പ്രതിരോധിക്കുക മാത്രമാണുണ്ടായത്. അമേരിക്കയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു യുദ്ധത്തിന് വേണ്ടത്ര തയ്യാറെടുപ്പ് നടത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്രസിഡന്റ് ട്രൂമാൻ അവിടുത്തെ അമേരിക്കൻ സൈന്യാധിപനായ 'മാക് ആർതറിനോട്' യുദ്ധഭൂമിയായ റോക്കയിലേയ്ക്ക് വേണ്ടത്ര ആയുധങ്ങളെത്തിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അമേരിക്കൻ പൗരന്മാർക്ക് സുരക്ഷിതമായ സംരക്ഷണം  കൊടുക്കാനുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങളും നൽകി.

സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ ഉപദേശമനുസരിച്ച് 1950 ജൂൺ മാസത്തിൽ വടക്കേ കൊറിയ തെക്കേ കൊറിയയെ ആക്രമിച്ചപ്പോൾ ഇരു രാജ്യങ്ങളുമായുള്ള യുദ്ധം ആഗോള ഇടപെടലിന് കാരണമായി. വടക്കേ കൊറിയയ്ക്ക് സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ ആയുധങ്ങൾ നൽകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. രണ്ടു കൊറിയകളും തമ്മിൽ യുദ്ധം തുടങ്ങിയപ്പോൾ യുണൈറ്റഡ് നേഷന്റെ സഹായത്തോടെ അമേരിക്കാ യുദ്ധത്തിൽ തെക്കേ കൊറിയയുടെ ഭാഗം ചേർന്നു. ചൈനാ റിപ്പബ്ലിക്ക് വടക്കേ കൊറിയയുടെ സഹായത്തിനുമെത്തി.

അമേരിക്കൻ ഭരണാധികാരികൾക്ക് കൊറിയൻ യുദ്ധം ആദ്യഘട്ടങ്ങളിൽ വിസ്മയകരങ്ങളായിരുന്നെങ്കിലും അത് തികച്ചും ഒരു അതിർത്തി യുദ്ധമായിരുന്നുവെന്ന് അവർ കരുതിയിരുന്നില്ല. ഭൂമിയുടെ മറുഭാഗത്ത് താമസിക്കുന്ന അവരെ സംബന്ധിച്ച് സ്ഥിരതയില്ലാത്ത രണ്ടു ഏകാധിപതികൾ തമ്മിലുള്ള അതിർത്തി തർക്കമായിരുന്നില്ല. ലോകം മുഴുവൻ കമ്മ്യുണിസത്തിൽ കൊണ്ടുവരാനുള്ള നീക്കങ്ങളാണ് ഈ യുദ്ധമെന്ന് അമേരിക്കാ കണക്കാക്കി. അതുകൊണ്ടു രണ്ടു കൊറിയകൾ തമ്മിലുള്ള വഴക്കുകളിൽ ഇടപെടേണ്ടത് അമേരിക്കയെ സംബന്ധിച്ച് ആവശ്യമായി വന്നു. കമ്മ്യുണിസ്റ്റ് സാമ്രാജ്യങ്ങളുടെ സ്വാധീന ശക്തി യൂറോപ്പിലേക്ക് വ്യാപിപ്പിക്കുമെന്നും ഭയപ്പെട്ടു. ഹാരിസ് ട്രൂമാൻ പറഞ്ഞു, "തെക്കേ കൊറിയ യുദ്ധത്തിൽ നിലം പതിക്കുകയാണെങ്കിൽ, നാം അതിന് അനുവദിക്കുമെങ്കിൽ, ആ രാജ്യത്തെയും ഒപ്പം മറ്റു രാജ്യങ്ങളെയും കമ്മ്യുണിസം ഒന്നൊന്നായി വിഴുങ്ങാനാരംഭിക്കും. കൊറിയൻ യുദ്ധം താത്ത്വികമായി ചിന്തിക്കുകയാണെങ്കിൽ കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറും തമ്മിലും നന്മയും തിന്മയും തമ്മിലുമുള്ള ഒരു യുദ്ധമായിരിക്കും." വടക്കേ കൊറിയയുടെ സൈന്യം തെക്കേ കൊറിയയുടെ തലസ്ഥാനമായ സാവൂളിൽ നീങ്ങിയപ്പോൾ കമ്മ്യൂണിസത്തിനെതിരായി തന്നെ അമേരിക്കാ ഒരു തുറന്ന യുദ്ധത്തിനു തയ്യാറാവുകയായിരുന്നു.

യുദ്ധം ഔദ്യോഗികമായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് ട്രൂമാൻ യുണൈറ്റഡ് നാഷൻറെ അംഗീകാരം നേടാൻ ശ്രമിച്ചു. ജൂൺ ഇരുപത്തിയഞ്ചാം തിയതി യുണൈറ്റഡ് നേഷൻസ് വടക്കേ കൊറിയയോട് അക്രമം അവസാനിപ്പിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. യുണൈറ്റഡ് നാഷനിൽ അംഗങ്ങളായവർ തെക്കേ കൊറിയയ്ക്ക്, വേണ്ടത്ര സൈനിക സഹായങ്ങൾ കൊടുക്കാനും ആവശ്യപ്പെട്ടു. അക്കാലത്ത് ചൈന സെക്യൂരിറ്റി കൗൺസിലിൽ അംഗത്വം ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന  കാലങ്ങളായിരുന്നു. ചൈനയ്ക്ക് സെക്യൂരിറ്റി കൗൺസിലിൽ അംഗത്വം നൽകാൻ മറ്റു ശാക്തിക രാജ്യങ്ങൾ സമ്മതിക്കാത്തതിനാൽ റഷ്യ കൗൺസിലിൽ വോട്ടു രേഖപ്പെടുത്തുവാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു പ്രമേയം വീറ്റോ ചെയ്യാനും സാധിച്ചില്ല. അമേരിക്കയിലും പൊതുവെ ജനാഭിപ്രായമുണ്ടായിരുന്നത് യുദ്ധം വേണമെന്നായിരുന്നു. അമേരിക്കൻ കോൺഗ്രസിലും പ്രമേയം പാസാക്കാൻ വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായില്ല.

തെക്കേ കൊറിയയിൽ ലെഫ്റ്റനെന്റ് ജനറൽ 'വാൾട്ടൻ എച്ച് വാൾക്കറിന്റെ' (Walton H. Walker)നേതൃത്വത്തിലുള്ള സൈന്യം 1944-ൽ രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിൽ നല്ല മികവ് പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു.  അദ്ദേഹത്തിൻറെ കീഴിലുള്ള അന്നത്തെ സൈന്യം യൂറോപ്പിലെ ഏറ്റവും മികച്ചതുമായിരുന്നു.   റോക്കയിലെ മേജർ ജനറൽ ചുങ് വൺന്റെ (Major General Chung Il-kwon)നേതൃത്വത്തിലുള്ള സൈന്യം വിജയകരമായി മുന്നേറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആയിരക്കണക്കിന് തെക്കേ കൊറിയക്കാരും ജപ്പാൻകാരും തൊഴിലാളികളും പട്ടാളക്കാർക്കാവശ്യമുള്ള ഭക്ഷണ വിഭവങ്ങളും സാങ്കേതിക സഹായങ്ങളും എത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

വടക്കേ കൊറിയക്കാരുടെ പട്ടാളത്തെയും ടാങ്കുകളെയും തടയാനും ആയുധപ്പുരകൾ നശിപ്പിക്കാനും ജനറൽ വാൾക്കർ യുദ്ധഭൂമികളിൽ മീഡിയം ടാങ്കുകളും റോക്കറ്റുകളും ഇറക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിൽ കാര്യക്ഷമമായി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന പി 51, ബി 26, ബി 29 എന്നീ ശക്തമായ ബോംബുകളുടെ ശേഖരങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. കാലാൾപ്പടയുടെ നിർദേശം അനുസരിച്ചു എവിടെവേണമെങ്കിലും നശീകരണ ബോംബുകളുമായി പറക്കാൻ കഴിവുള്ള ചെറു വിമാനങ്ങളും നാവികരുടെ നിയന്ത്രണത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. കൂടാതെ അമേരിക്കയിൽ നിന്ന് മാറ്റം വരുന്ന ടെക്‌നോളജിയനുസരിച്ച് നിർമ്മിതമായ നശീകരണ ആയുധങ്ങൾ നിറച്ച കപ്പലുകൾ വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് കോമൺ വെല്ത്ത് രാജ്യങ്ങളുടെ (British Common Wealth Countries) കീഴിലുള്ള വിവിധ രാജ്യങ്ങളും ആയുധങ്ങൾ എത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. തെക്കേ കൊറിയയിലെ യുവജനങ്ങൾ യുദ്ധത്തിൽ വോളന്റീയർമാരായി പങ്കെടുത്തിരുന്നു. ആഗസ്റ്റ് പതിനെട്ടാം തിയതി മുതൽ ഇരുപത്തിയാറാം വരെ തബു ഡോങ്കിൽ (Tabu-dong) നടന്ന യുദ്ധത്തിൽ അമേരിക്കൻ പട്ടാളം വടക്കേ കൊറിയൻ പട്ടാളത്തെ പരാജയപ്പെടുത്തി. അന്ന് 60000 പട്ടാളത്തെയും അവരുടെ ടാങ്കുകളെയും നശിപ്പിച്ചു. വടക്കേ കൊറിയയുടെ അവശേഷിച്ച പട്ടാളം പിന്തിരിഞ്ഞോടുകയും ചെയ്തു.

ആദ്യമൊക്കെ യുദ്ധമുന്നണിയിൽ അമേരിക്കാ കുതിച്ചുകൊണ്ടു വിജയിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും സാഹചര്യങ്ങൾമൂലം പിന്നീടുള്ള യുദ്ധഭൂമികളിൽ പട്ടാളക്കാർക്ക് മനോവീര്യം കുറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. പുതിയൊരു രാജ്യത്തു വന്നെത്തിയ അമേരിക്കൻ പട്ടാളത്തിന് യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പ്രകൃതിയോട് മല്ലിടണമായിരുന്നു. കൊറിയയിലെ ഭൂപ്രകൃതിയും ചൂടുള്ള വേനലും ചെളി പിടിച്ച പാടങ്ങളും ചതുപ്പു നിലങ്ങളും കുന്നുകളും മലകളും അമേരിക്കൻ പട്ടാളത്തെ സംബന്ധിച്ച് അതിജീവിക്കാൻ പ്രയാസമായിരുന്നു. 'സൈനികർക്ക് മുന്നേറാൻ സാഹചര്യങ്ങളില്ലാത്ത  ഒരു ഭൂപ്രദേശം ലോകത്തുണ്ടെങ്കിൽ അത് കൊറിയ ആയിരിക്കുമെന്ന്' യു.എസ്. സ്റ്റേറ്റ് സെക്രട്ടറിയായിരുന്ന ഡീൻ അക്കേസൻ അക്കാലങ്ങളിൽ അഭിപ്രായപ്പെടുകയുണ്ടായി.

രാഷ്ട്രീയമായ അംഗീകാരമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും യുദ്ധത്തിനായി ഐക്യരാഷ്ട്ര സഭ പച്ചക്കൊടി കാട്ടിയെങ്കിലും വടക്കേ കൊറിയയെ ആക്രമിക്കാനുള്ള വേണ്ടത്ര തയ്യാറെടുപ്പ് അമേരിക്കയ്ക്ക് ഇല്ലാതെ പോയതും ട്രൂമാനെ അസന്തുഷ്ടനാക്കിയിരുന്നു. 'മാക് ആർതർ' മൂന്നു ഡിവിഷൻ പട്ടാളക്കാരെ ജപ്പാനിൽ നിന്ന് സംഘടിപ്പിച്ചു. യുദ്ധത്തിൽ ശത്രുക്കളെ തോൽപ്പിക്കാമെന്ന ഉദ്ദേശത്തിൽ അമേരിക്കൻ കാലാൾ പടയെ വികസിപ്പിച്ചു. 'കും നദിയുടെ' തീരത്ത് ഒസാനുസമീപം അമേരിക്കൻ പട്ടാളക്കാർ ശത്രുവിനെതിരെ അണിനിരന്നുകൊണ്ടു യുദ്ധം ചെയ്തു. യുദ്ധത്തിൽ അനേകം അമേരിക്കക്കാർ മരണമടഞ്ഞു. അനേകായിരം അമേരിക്കൻ പട്ടാളം ഓടി രക്ഷപെട്ടു. അമേരിക്കൻ പടയുടെ കാര്യക്ഷമമില്ലായ്മയും ആവശ്യത്തിന് ആയുധമില്ലാത്തതും യുദ്ധത്തിൽനിന്നും പിന്മാറാൻ കാരണമായിരുന്നു. പടയെ നയിക്കാൻ കഴിവുള്ള സൈന്യാധിപന്മാരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. തെക്കോട്ടുള്ള വഴികളിൽ നിയന്ത്രിക്കാൻ പാടില്ലാത്ത വിധം അഭയാർഥി പ്രവാഹവുമുണ്ടായിരുന്നു. അതുമൂലം ശത്രു പക്ഷത്തുനിന്നും ഗറില്ലാകളും നുഴഞ്ഞുകയറി. ഗറില്ലാകളുടെ ഒളിഞ്ഞിരുന്ന പോരാട്ടങ്ങളെയും നേരിടേണ്ടി വന്നു. അപ്രതീക്ഷിതമായ ഗറില്ലാ ആക്രമണത്തിൽ ആയിരക്കണക്കിന് പൗര ജനങ്ങളും കൊല്ലപ്പെട്ടിരുന്നു. ജൂലൈ അവസാന ദിവസങ്ങളിൽ നക്‌ടോങ് നദിയുടെ തീരത്ത് നോഗൺറി (NOGUN-RI) ഗ്രാമത്തിനു സമീപം റെയിൽവേ റോഡിൽ അതുമൂലം ദിനംപ്രതിയുള്ള വെടിവെപ്പിൽ നൂറു കണക്കിന് ജനം മരിച്ചു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു.

അമേരിക്കയ്ക്ക് യുദ്ധത്തിന്റെ പ്രാരംഭഘട്ടങ്ങളിൽ കമ്മ്യൂണിസത്തെ പുറത്താക്കണമെന്നുള്ള ലക്ഷ്യം  മാത്രമേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. വടക്കേകൊറിയയുടെ ആക്രമണത്തിനെതിരെ പ്രതിരോധത്തിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ യുദ്ധത്തിൽ സഖ്യകഷികൾക്കു കനത്ത തിരിച്ചടിയാണ് കിട്ടിയത്. വടക്കേ കൊറിയയുടെ പട്ടാളം വളരെയധികം കാര്യക്ഷമതയുള്ളതായിരുന്നു. സോവിയറ്റ് യൂണിയനിൽ നിന്നും നേടിയ ആധുനിക ആയുധങ്ങൾ സഹിതം പരിശീലനം ലഭിച്ചവരുമായിരുന്നു. പകരം ദക്ഷിണ കൊറിയയുടെ നേതൃത്വം വഹിച്ചിരുന്ന റീയുടെ പട്ടാളം വടക്കേ കൊറിയയുടെ അതിശക്തമായ മുന്നേറ്റത്തെ ഭയപ്പെടാനും തുടങ്ങി. യുദ്ധക്കളത്തിൽ നിന്ന് പ്രതിരോധം സാധ്യമാകാതെ പിൻവാങ്ങാനും തുടങ്ങി. കൂടാതെ ഏറ്റവും ചൂടുള്ള സമയമായിരുന്നതു കൊണ്ട് അമേരിക്കൻ പട്ടാളത്തിനു പ്രതികൂലമായ കാലാവസ്ഥകളെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. യുദ്ധക്കളത്തിൽ അടുത്തുള്ള നെൽപ്പാടത്തിലെ ചെളി വെള്ളം കുടിച്ചു് പട്ടാളത്തിനു ദാഹം തീർക്കേണ്ടി വന്നു. അവിടം മനുഷ്യ കാഷ്ടം ഉപയോഗിച്ച് നെൽകൃഷി ചെയ്തിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളായിരുന്നു. തൽഫലമായി പട്ടാളക്കാർക്ക് 'കുടൽ' രോഗവും കൂടെ കൂടെ ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പകർച്ചവ്യാധികളും അവരുടെയിടയിൽ പടർന്നു പിടിച്ചു.

ചൈനയുടെ ഭൂപ്രദേശങ്ങളിൽക്കൂടി പട്ടാളം കടന്നു കയറി യുദ്ധം ചെയ്യരുതെന്നുള്ള പ്രസിഡന്റ് ട്രൂമാന്റെ അറിയിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും അമേരിക്കൻ ട്രൂപ്പുകളുടെ നീക്കം ചൈനായുടെ ഭൂമിയിൽക്കൂടിയായിരുന്നു. ചൈനയെ അത് പ്രകോപനത്തിന് കാരണമാക്കി. ആദ്യമെല്ലാം തെക്കേ കൊറിയയുടെ സഖ്യകക്ഷികൾ വിജയം കൈവരിച്ചെങ്കിലും ചൈനയുടെ പട്ടാളം യുദ്ധത്തിനിറങ്ങിയത് മാക് ആർതറിന്റെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾക്കു തെറ്റുപറ്റാൻ കാരണമായി. 'യാലു നദി' കടക്കുമ്പോൾ പട്ടാളത്തിന് ചൈനയുടെ അതിർത്തിയും കടക്കണമായിരുന്നു. ചൈനയുടെ ഭൂപ്രദേശത്ത് പട്ടാളം കടന്നപ്പോൾ അക്രമം ചൈനയ്‌ക്കെതിരെയെന്നു വ്യാഖ്യാനിച്ചു. ചൈനീസ് നേതാവായ മാവോ സേതുങ് വടക്കേ കൊറിയയിൽ പട്ടാളത്തെ അയച്ചുകൊണ്ടു 'ട്രൂപ്പിനെ ആ പ്രദേശത്തു നിന്ന് പിൻവലിച്ചില്ലെങ്കിൽ വലിയ തോതിലുള്ള യുദ്ധം പ്രഖ്യാപിക്കുമെന്നും' അമേരിക്കയെ അറിയിച്ചു.

ചൈന യുദ്ധത്തിൽ ഇടപെട്ടതോടെ ട്രൂമാന് യുദ്ധം തുടരാൻ താല്പര്യമുണ്ടായില്ല. അതുമൂലം സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ ഇടപെടുന്നതിന് കാരണമാകുമെന്നും യൂറോപ്പ് മുഴുവൻ ന്യുക്‌ളീയർ ബോംബ് വർഷിക്കുമെന്നും മില്യൻ കണക്കിന് ജനങ്ങളുടെ ജീവൻ നഷ്ടപ്പെടുമെന്നും ട്രൂമാൻ ഭയപ്പെട്ടു. എന്നാൽ 'മാക് ആർതർ' കമ്മ്യൂണിസത്തെ നശിപ്പിക്കാൻ വലിയ തോതിൽ യുദ്ധം വേണമെന്നും ആഗ്രഹിച്ചു. വിജയത്തിന് പകരമായി മറ്റൊരു ഒത്തുതീർപ്പിനും ആ സൈന്യാധിപൻ തയ്യാറായില്ല. ചൈനയുമായി ഏറ്റു മുട്ടരുതെന്നു ട്രൂമാൻ പറയുന്ന സമയമെല്ലാം 'മാക് ആർതർ' പ്രസിഡണ്ടിന്റെ അഭിപ്രായത്തിനു എതിരു നിൽക്കുകയായിരുന്നു. 1951 മാർച്ചിൽ 'മാക് ആർതർ' സെനറ്റർ 'ജോസഫ് മാർട്ടിന്' വ്യാപകമായ യുദ്ധം തുടരാനുള്ള പിന്തുണ അഭ്യർത്ഥിച്ചുകൊണ്ടു ഒരു കത്തെഴുതിയിരുന്നു. യുദ്ധത്തിൽ വിജയിക്കാതെ മടങ്ങുന്ന പ്രശ്നവുമില്ലെന്നും അദ്ദേഹം എഴുതി. സെനറ്റർ ജോസഫ് മാർട്ടിൻ പൂർണ്ണമായ ഒരു യുദ്ധത്തിനുള്ള പിന്തുണ നൽകുകയും ചെയ്തു. പ്രസിഡണ്ടിന്റെ അധികാരത്തെ ലംഘിച്ചുകൊണ്ടുള്ള മാക് ആർതറിന്റെ കത്തിന്റെ വിവരം പ്രസിഡന്റ് ട്രൂമാൻ മനസിലാക്കി. ഉടൻ തന്നെ ജനറലിനെ സൈനിക ചുമതലകളിൽനിന്നും പിരിച്ചുവിടുകയും ചെയ്തു. "നിർണ്ണായക ഘട്ടങ്ങളിലെല്ലാം രാജ്യത്തിനു വേണ്ടി ധീരപൂർവം പൊരുതിയ ശക്തനായ ജനറൽ 'മാക് ആർതറെ' ജോലിയിൽനിന്നു പിരിച്ചുവിടുന്നതിൽ അത്യഗാധമായ ദുഃഖമുണ്ടെങ്കിലും വ്യക്തി താൽപ്പര്യങ്ങളെക്കാളും ലോകസമാധാനം താൻ കാംഷിക്കുന്നുവെന്നും" പ്രസിഡന്റ് ട്രൂമാൻ പറഞ്ഞു.

1951 ജൂലൈയിൽ, പാൻമുൻജോം എന്ന സ്ഥലത്ത് (PANMUNJOM) പ്രസിഡന്റ് ട്രൂമാൻ പുതിയതായി  നിയമിച്ച മിലിറ്ററി കമാണ്ടർമാരുമൊത്തു വടക്കേ കൊറിയയുമായി സമാധാനത്തിനായുള്ള സംഭാഷണം ആരംഭിച്ചു. രണ്ടു കൂട്ടരും വെടിനിർത്തലിന് ഒത്തുതീർപ്പായി. എങ്കിലും തടവുകാരെ സംബന്ധിച്ച ഒരു തീരുമാനം എടുക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. ഒടുവിൽ നീണ്ട രണ്ടു വർഷത്തെ ചർച്ചകൾക്കു ശേഷം തടവുകാർക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള സ്ഥലത്ത് താമസിക്കാമെന്നുള്ള തീരുമാനമായി. 1953 ജൂലൈ ഇരുപത്തിയേഴാം തിയതി സമാധാനത്തിനായുള്ള ഉടമ്പടിയിൽ ഇരു രാജ്യങ്ങളും ഒപ്പുവെച്ചു. യുദ്ധത്തടവുകാർക്ക് തെക്കേ കൊറിയയിലോ വടക്കേ കോറിയയിലോ താമസിക്കാമെന്നായിരുന്നു തീരുമാനം. ഒരു പുതിയ അതിർത്തി തീരുമാനിക്കുകയും തെക്കേ കൊറിയായ്ക്ക് 1500 ചതുരശ്ര മൈൽ കൂടുതൽ സ്ഥലം നൽകുകയും ചെയ്തു. അതിർത്തിയിൽനിന്നും രണ്ടു മൈൽ അകലം പാലിച്ച് സൈന്യം പരസ്പ്പരം മാറി നിൽക്കണമെന്ന വ്യവസ്ഥകളുമുണ്ടായി.

യുദ്ധത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമായി വടക്കേ കൊറിയയിലും തെക്കേ കൊറിയയിലും മില്യൻ കണക്കിന് ജനങ്ങളുടെ ജീവനും നാശ നഷ്ടങ്ങളും സംഭവിച്ചു. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ ശക്തിയേയും ചെറുതായി കാണരുതെന്നുള്ള വിവരവും അമേരിക്കാ ഈ യുദ്ധത്തിൽക്കൂടി പഠിച്ചു. 1953-ൽ യുദ്ധം അവസാനിച്ചെങ്കിലും തെക്കേ കൊറിയയും വടക്കേ കൊറിയയും രണ്ടു ശത്രു രാജ്യങ്ങളായി ചേരിതിരിഞ്ഞു പോരുകൾ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇരു രാജ്യങ്ങളുടെയും അതിർത്തികൾ സംബന്ധിച്ച തീരുമാനങ്ങൾക്കായി 1954-ൽ ചർച്ചകളുണ്ടായെങ്കിലും യാതൊരു പുരോഗതിയും കൈവരിക്കാൻ സാധിച്ചില്ല.

കൊറിയൻ യുദ്ധം രക്തപങ്കിലമായിരുന്നു. രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിനു ശേഷം വടക്കേ കൊറിയയും തെക്കേ കൊറിയയും തമ്മിൽ നടന്ന യുദ്ധത്തിൽ ഏകദേശം രണ്ടര മില്യൻ ജനങ്ങളുടെ ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടു. അവരിൽ പകുതിയോളം സിവിലിയൻ ജനതയായിരുന്നു. കൊറിയയിലെ യുദ്ധക്കളത്തിൽ 40000 അമേരിക്കൻ പട്ടാളം മരിക്കുകയും ഒരു ലക്ഷത്തിൽപ്പരം അമേരിക്കക്കാർക്കു മുറിവേൽക്കുകയുമുണ്ടായി.

ഇന്ന്, കിഴക്കേ ഏഷ്യയിലുള്ള വടക്കേ കൊറിയയെ  ഭരിക്കുന്നത് 'കിം ജോംഗ് യൂൺ ' (Kim Jong-Un) എന്ന മുപ്പത്തിമൂന്നു വയസുകാരനായ ഏകാധിപതിയാണ്. പിതാവ് 'കിം ജോംഗ് രണ്ടാമനിൽ നിന്നും (Kim Jong-Il) മുത്തച്ഛൻ കിം രണ്ടാമൻ സുങ്ങിൽ നിന്നും (Kim Il-Sung) രാജ്യം അയാൾക്ക്  ലഭിച്ചു. രണ്ടരക്കോടി ജനങ്ങൾ ആ രാജ്യത്തു വസിക്കുന്നു. ലോകത്തിലേക്കും വെച്ച് അഴിമതി നിറഞ്ഞ രാജ്യമെന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. ജയിലിൽ കിടക്കുന്ന കുറ്റവാളികളിൽ നാൽപ്പത് ശതമാനം ഭക്ഷണം ലഭിക്കാതെ മരിക്കുന്നു. നിഷ്കളങ്കരായവരെ കുറ്റം ബലമായി സമ്മതിപ്പിച്ചു വധശിക്ഷ നടപ്പാലാക്കലുമുണ്ട്.  2006 മുതൽ ആറിൽപ്പരം ന്യുക്‌ളീയർ പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തി. രാജ്യത്തിലെ പൗര ജനങ്ങൾക്ക് പത്ര സ്വാതന്ത്ര്യവും അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യവും നിഷേധിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇന്റർ നെറ്റില്ലാത്ത രാജ്യമായും അറിയപ്പെടുന്നു. ക്രിസ്ത്യാനികളെ കൂട്ടമായി കൊല്ലുന്നതും പതിവാണ്.  ബൈബിൾ കൈവശം കണ്ടാൽ വധശിക്ഷ ലഭിക്കും. അവിടെ അമേരിക്കയുടെ കോൺസുലേറ്റില്ല. ശീത സമരം അവസാനിക്കാത്ത ഏക രാജ്യമാണ് വടക്കേ കൊറിയ.  എന്ത് ചെയ്താലും നിയമ വിരുദ്ധം. തെക്കേ കൊറിയയുടെ ടെലിവിഷൻ കണ്ടാൽ ഒരു കൊല്ലം ജയിൽ ശിക്ഷ  കിട്ടും. അവിടേയ്ക്കു  യാത്ര ചെയ്‌താൽ മരണ ശിക്ഷയും ഉറപ്പാണ്.  മനുഷ്യനായി വടക്കേ കൊറിയയിൽ ജനിച്ചവൻ സ്വയം വെറുക്കപ്പെടും.  രാജ്യത്തുള്ള ഭൂരിഭാഗം ജനങ്ങളും ദുഷിച്ചവരെന്നു പറയുന്നില്ല.  രാജ്യം നശിപ്പിക്കണമെന്നും പറയുന്നില്ല. അത് അമേരിക്കയ്ക്കും ക്ഷീണം സംഭവിക്കും. ഏകാധിപത്യം അവസാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്  വിപ്ലത്തിൽക്കൂടി രാജ്യത്ത് ജനാധിപത്യം സ്ഥാപിക്കണം. അത് സംഭവിക്കുമെന്നും തോന്നുന്നില്ല.

(Kim Jong-Un) 

Kim-Jong-II

Stalin and Kim II Sung

Presidend Truman and MacArthur 

US troops in Naktong River area

US Troops at port of Saoul

M26 Perishing Tank 

Mac Arthur observing the attacke SKoria

Mobile Army Surgical Hospital