തിളങ്ങുന്ന ഇൻഡ്യയിലെ മനുഷ്യക്കടത്തുകളും സാമൂഹിക വിപത്തുകളും

ജോസഫ് പടന്നമാക്കൽ

ഇന്ത്യയിൽ  സർവ്വകാല റിക്കോർഡുകളും ഭേദിച്ച്  ഏകദേശം 18.4 മില്ലിയൻ ജനങ്ങൾ  അടിമകളെപ്പോലെ നാനാതരത്തിലുള്ള   പീഡനങ്ങൾ അനുഭവിക്കുന്നു. ഇവരിൽ 26 ശതമാനം അല്ലെങ്കിൽ 5 .5  മില്ലിയൻ  കുഞ്ഞുങ്ങളുമുണ്ട്. 'അടിമത്തം' എന്നു കേൾക്കുമ്പോൾ ആദ്യം മനസ്സിൽ വരുന്നത് അമേരിക്കയിലെ കൊളോണിയൽ കാലങ്ങളിലുള്ള  അടിമ വ്യാപാരവും  കാലഹരണപ്പെട്ട ഒരു വ്യവസ്ഥിതിയെപ്പറ്റിയുമായിരിക്കും.  എന്നാൽ,  ഇന്ത്യയിൽ ഇന്നും പലയിടങ്ങളിലും   മറ്റൊരു രീതിയിലായ അടിമത്തം  നിലവിലുണ്ട്.  ദരിദ്ര കോളനികളിൽ നിന്നും സമ്പന്നരായവരുടെ അധീനതയിൽ മനുഷ്യരെ കയറ്റി അയക്കുന്ന പ്രസ്ഥാനമായി മനുഷ്യക്കടത്ത് (Human trafficking) വളർന്നിരിക്കുന്നു.    അതിന്റെ ഫലമായി  മുതലാളികൾ അവരെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നു.  വ്യവസായ ലാഭത്തിനായി ശരിയായ കൂലി കൊടുക്കാതെ ഇവരെ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സംവിധാനമാണ്, തലമുറകളായി ഇന്ത്യയിലുള്ളത്. അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ, പുരുഷ മേധാവിത്വമുള്ള സമൂഹങ്ങൾ, ഹൈന്ദവരുടെ പുരാണങ്ങളിലുള്ള കെട്ടുകഥകൾ മുതലായവയും സ്ത്രീകളെ താഴ്ത്തിക്കെട്ടാൻ കാരണമാകുന്നു.

അടുത്തകാലം വരെ മനുഷ്യക്കടത്തുകൾ അധികം ശ്രദ്ധ നേടാതെയിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഗ്രാമീണ സ്ഥലങ്ങളിലുണ്ടായിരുന്ന ദാരിദ്ര്യം കാരണം ആരും പരാതിപ്പെടുകയില്ലായിരുന്നു.  പ്രത്യേകിച്ച് ആദിവാസി കോളനികളിലെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ജീവിതം ദുരിതം പിടിച്ചതും നിർണായകവുമായിരുന്നു. മണിപ്പൂരിലുള്ള കുകികൾ, നോർത്ത് ഈസ്റ്റിലുള്ള നാഗാസ്, ജാർഖണ്ഡ്, അനന്തപുർ, ആന്ധ്രാ പ്രദേശം, മുതലുള്ള ആദിവാസികൾ എന്നിവരുടെയിടയിൽ  മനുഷ്യക്കടത്തുകൾ ധാരാളമായി നിലവിലുണ്ട്. മനുഷ്യക്കടത്ത് എന്നുള്ളത്  സഹജീവിയും നിസ്സഹായരുമായ മറ്റു മനുഷ്യരോട്  ചെയ്യുന്ന ക്രൂര പ്രവർത്തിയാണ്. അക്കൂടെ ബലിയാടുകളാകുന്നത് അബലകളായ സ്ത്രീകളും കുഞ്ഞുങ്ങളുമായിരിക്കും. ഇസ്ലാമിക്ക് സ്റ്റേറ്റ് ഭീകരരെന്നോ ബോംബെ സ്ഫോടനം നടത്തിയവരെന്നോ വേൾഡ് ട്രേഡ് സെന്റർ  ബോംബിട്ടവരെന്നോ നാം കേട്ടാൽ ഒരു ഞെട്ടലുണ്ടാകാം.  അവർ മൂലം നാമും ബോംബ് സ്ഫോടനത്തിൽ കൊല്ലപ്പെടുമെന്ന വേവലാതി  ബാധിക്കുന്നതാണ് കാരണം. എന്നാൽ കള്ളക്കടത്ത് നടത്തുന്നവരെ ആരും ഭയപ്പെടുന്നില്ല. അവർ നമ്മെ ബോംബിടാനോ ആക്രമിക്കാനോ വരില്ലെന്ന് അറിയാം.

യാതൊരു തൊഴിലിലും  പ്രാവീണ്യം ഇല്ലാത്തവരാണ് കൂടുതലും മനുഷ്യക്കടത്തിൽ അകപ്പെടുന്നത്. ഇന്ത്യ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ജനാധിപത്യ രാജ്യമാണെങ്കിലും രാജ്യം മുഴുവൻ ദാരിദ്യം കൊണ്ടും  വിദ്യാ ഹീനരായവരെക്കൊണ്ടും  നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മനുഷ്യാവകാശങ്ങളും പൗര സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളും  നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച് സ്ത്രീകൾക്കും കൊച്ചു പെൺകുട്ടികൾക്കുമെതിരെ മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങൾ നിത്യമായിരിക്കുന്നു. നിർബന്ധമായി പണി ചെയ്യിപ്പിക്കുക, കടമായി  മേടിച്ച പണത്തിനു പകരം ജോലി നൽകി  ചൂഷണം ചെയ്യുക എന്നിവകൾ അടിമത്ത  ഭാഗമാണ്.  കരാർ ജോലികൾ, ജാതി വർഗ  വ്യവസ്ഥയിൽ ജോലികൾ, ഇല്ലാത്തത് തരാമെന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടു മോഹിപ്പിച്ചുള്ള  ജോലികൾ , തട്ടിക്കൊണ്ട് പോയുള്ള  ജോലികൾ  മുതലായവകൾ ഇന്നും ഇന്ത്യയിൽ നടക്കുന്നുണ്ട്. അതുവഴി ടെക്സ്റ്റയിൽ ഫാക്ടറിക്കാരും കൃഷിയുടമകളും കള്ളക്കടത്തിൽ ബലിയാടുകളായ തൊഴിലാളികളെ പ്രയോജനപ്പെടുത്തുന്നു. ഉൽപ്പാദനവും വർധിപ്പിച്ച് മുതലാളി വർഗം ലാഭവും ഉണ്ടാക്കും. ബലിയാടാകുന്നവർ ദരിദ്ര കുടുംബത്തിൽ' നിന്നുമുള്ളവരായിരിക്കും.  സാമൂഹികമായി താഴ്ന്ന വർഗ്ഗമോ വിദ്യാഭ്യാസം ഇല്ലാതെ ഗ്രാമത്തിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവരോ ആയിരിക്കും. 70 ശതമാനവും മനുഷ്യക്കടത്തിൽ ഇരയാകുന്നവർ  ദളിതരാണ്. ഇന്ത്യയിൽ ഏറ്റവും താഴെക്കിടയിലുള്ള ദുരിതപൂർണ്ണമായ ജീവിത നിലവാരവും ദരിദ്രവിഭാഗങ്ങൾ  പുലർത്തുന്നു. സാമൂഹികമായും  സാമ്പത്തികമായും അവശതയനുഭവിക്കുന്ന  ദളിതരെ മറ്റു സ്റ്റേറ്റുകളിൽ കടത്താനും  എളുപ്പമായിരുന്നു. കാരണം, കരപ്രമാണിമാർ പറഞ്ഞാൽ പാവങ്ങളായവർ  എന്തും ശ്രദ്ധിക്കും.  പ്രമാണിമാർ ദരിദ്രരെയും പാവങ്ങളെയും  നിയന്ത്രിക്കുന്നു. പാവങ്ങളെ  ക്രൂരമായി പീഡിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു  ഭരിക്കുകയെന്നതു ധനിക വർഗത്തിനു  ദൈവികമായി ലഭിച്ച വരമായി ധനികർ ചിന്തിക്കുന്നു.  ധനികരുടെ  കാഴ്ചപ്പാടുകൾ തന്നെ പാവങ്ങൾ അവർക്കായി ജനിച്ച സേവകരെന്നുമാണ്.

സ്ത്രീകൾക്ക് വിദ്യാഭ്യാസം നിഷേധിക്കുന്നതിനെതിരെ  ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ പിതാവായ ഡോ. ബി.ആർ.  അംബേദ്‌കർ എതിർത്തിരുന്നു. സ്ത്രീക്കൾക്കും വിദ്യാഭ്യാസം നല്കണമെന്നു ഭരണഘടന അനുശാസിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഇന്ത്യയിൽ നിരവധി പ്രദേശങ്ങളിൽ  മനുഷ്യത്വപരമായ യാതൊരു പരിഗണനയും  പ്രായോഗിക തലങ്ങളിൽ പാലിക്കാറില്ല.  ചരിത്രാധീത കാലം മുതലുള്ള  സ്ത്രീകൾക്കു  വിദ്യ നിഷേധിക്കൽ,  ബലം പ്രയോഗിച്ച് വ്യപിചാരത്തിനായി കൊണ്ടുപോകൽ, ശൈശവ, ബാല്ല്യ  വിവാഹം, സതി, മാർക്കറ്റിൽ സ്ത്രീകളെ വിൽക്കുക മുതലായ പ്രാകൃത ആചാരങ്ങളെല്ലാം ഭരണഘടനയിൽ  മനുഷ്യാവകാശ ലംഘനങ്ങളായി  കണക്കാക്കുന്നു.   യാചകരായി ഉപയോഗിക്കാൻ കുഞ്ഞുങ്ങളെ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോവുമായിരുന്നു. എഴുപതിനായിരം (70000) പേരോളം  പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത കുട്ടികൾ  നിർബന്ധിത തൊഴിലായി ഖനികളിൽ ജോലിചെയ്യുന്നുണ്ട്. ചില കുട്ടികൾ മാതാപിതാക്കളുടെ കടം വീട്ടാൻ വീട്ടു ജോലികളും അടിമ ജോലികളും  ചെയ്യണം.  ചിലരെ അവയവങ്ങൾ കവർന്നെടുക്കുന്നതിന് തട്ടിക്കൊണ്ടു പോവുന്നു. അവയവങ്ങൾ വിദേശത്തും കടത്തി കച്ചവടങ്ങൾ നടത്തുന്നു.

സ്ത്രീകളോട് വിവേചനവും അവരോടുള്ള കലഹവും ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിട്ടുള്ള വസ്തുതയാണ്.  ഒരുവൾ ജനിക്കുമ്പോൾ തന്നെ വിവേചനമാരംഭിക്കുന്നു. ഒരു പെൺകുട്ടി ജനിച്ചാൽ കുടുംബത്തിന്റെ ശാപമാണെന്നു കരുതുന്നവരുമുണ്ട്. അതുമൂലം ഗർഭപാത്രത്തിൽ തന്നെ കുട്ടി പെണ്ണാണെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ കുട്ടിയെ ഇല്ലാതാക്കുവാനുള്ള മാമൂലുകളാണ് ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ നിഴലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. കഴിഞ്ഞ പതിറ്റാണ്ടിനുള്ളിൽ എട്ടു ലക്ഷം മനുഷ്യക്കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഗർഭപാത്രത്തിൽ ഇല്ലാതാക്കിയെന്നും കണക്കുകൾ പറയുന്നു. ഈ വിവേചനം ജനിക്കുമ്പോൾ മുതൽ  തുടരുന്നു. ഇന്ത്യയിൽ സ്ത്രീകളുടെ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം  ഗണ്യമായി വർദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും പുരുഷ വിദ്യാഭ്യാസ  നിലവാരം 85 ശതമാനവും സ്ത്രീ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം 65 ശതമാനവുമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.  പുരുഷനും സ്ത്രീക്കും വ്യത്യസ്തമായ തൊഴിൽ വേതനമാണ്‌ നൽകുന്നത്. ഒരു പോലെ വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യതയുണ്ടെങ്കിലും ഒരേ തൊഴിലാണ്  ചെയ്യുന്നതെങ്കിലും പുരുഷന്മാരുടെ തൊഴിൽ വേതനത്തെക്കാളും 40 ശതമാനം കുറച്ചാണ് സ്ത്രീകൾക്ക് നൽകാറുള്ളത്.

വാണിജ്യാവശ്യത്തിനായി സ്ത്രീകളെ  കടത്തുക വഴി പലരെയും വ്യപിചാര ശാലകളിൽ വിൽക്കുന്നു. വ്യപിചാര ശാലയിൽ ഒരിക്കൽ  അകപ്പെട്ടാൽ അവരുടെ ജീവിതം അവിടെ അവസാനിക്കുകയായി. പിന്നീടവർ അവിടെ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടുകയില്ല. വൻകിട വ്യവസായികളും രാഷ്ട്രീയക്കാരും പലവിധ  പിമ്പുകളുടെ പറ്റുപടിക്കാരായതുകൊണ്ട് ഒരു നിയമപാലകർക്കും ഈ ക്രിമിനലുകളെ കീഴ്‌പ്പെടുത്താൻ സാധിക്കില്ല. ജീവിതം മുഴുവൻ സ്വന്തം ശരീരം വിറ്റും മാനസികമായ ശരീര പീഡനങ്ങളും ഇവർ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്നു. വളരെ ലളിതമായ പേരായ 'മനുഷ്യക്കടത്തെ'ന്നാണ് ഈ ക്രിമിനൽ കുറ്റത്തിന് പേരിട്ടിരിക്കുന്നത്. ശബ്ദമില്ലാതെ സഹിക്കേണ്ടി വരുന്ന നിസ്സഹായരായവരാണ് അവർ. വേദന കടിച്ചമർത്തി ലോകത്തോടുമുഴുവൻ പുച്ഛമായി ജീവിക്കുന്ന ഒരു സമൂഹം. ഇവരെ രക്ഷിക്കാൻ ഒരു സാമൂഹിക പ്രവർത്തകനും അവിടെ എത്തി നോക്കാൻ പോലും സാധിക്കില്ല. ആരുമാരും സഹായമില്ലാതെ തികച്ചും സമൂഹത്തിൽ അവഗണിക്കപ്പെട്ട ഒരു വർഗമാണവർ. മൃതപ്രായരായി കഴിയുന്ന ഈ സമൂഹത്തിന് ഭാവിയിലേക്ക് യാതൊരു പ്രതീക്ഷകളും ബാക്കി കാണുകയില്ല. ഇവിടെയുള്ള സ്ത്രീകളുമായി ലൈംഗിക ബന്ധത്തിനു  വരുന്നവർ കഞ്ചാവിനും മയക്കുമരുന്നിനും അടിമപ്പെട്ടവരുമായിരിക്കും. സ്വയം ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ കഴിവില്ലാതെ ആരെങ്കിലും വന്നു ഇവരെ വിഷം കൊടുത്തു കൊന്നിരുന്നുവെങ്കിലുമെന്നും ഈ പാവങ്ങളായവർ ചിന്തിക്കാറുണ്ട്. മനുഷ്യക്കടത്തുകൾക്കു പിന്നിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നവർ മാഫിയ സംഘങ്ങൾ ആയിരിക്കും. പിടിക്കപ്പെടുകയാണെങ്കിൽ മാഫിയാകൾ ശിക്ഷകൾ ലഭിക്കാതെ രക്ഷപെടുകയും ചെയ്യും. വീണ്ടും  ബിസിനസ് പഴയതുപോലെ തുടരുകയും ചെയ്യും.

മനുഷ്യക്കടത്ത് 20 മില്ലിയൻ മുതൽ  65 മില്ലിയൻവരെ  ദരിദ്ര മനുഷ്യർക്കിടയിലുണ്ടെന്നാണ് കണക്കാക്കിയിരിക്കുന്നത്.   സ്ത്രീകളെ കടത്തുന്നത് പ്രധാനമായും വ്യവസായിക  ലൈംഗിക ഉപയോഗങ്ങൾക്കായി  ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിനായിരിക്കും.  പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത പിള്ളേരെ നിർബന്ധമായി ഫാക്ടറി ജോലികളും ചെയ്യിപ്പിക്കുന്നു. വീട്ടു ജോലിക്കാരായും യാചകരായും കൃഷിപ്പണികളിലും ചൂഷണം ചെയ്യുന്നു. ചില കുട്ടികളെ 'കുട്ടി പട്ടാളമായി' ഭീകര ക്യാമ്പുകളിൽ എത്തിക്കുന്നു.   ഇന്ത്യൻ സ്ത്രീകളെ മിഡിൽ ഈസ്റ്റിലും യൂറോപ്പിലും കയറ്റുമതി ചെയ്യുന്നുണ്ട്.  സ്വയം സമ്മതിച്ചു യാത്ര ചെയ്യുന്നവരെ വീട്ടു വേലക്കാരായി ഗൾഫ് നാടുകളിലും മറ്റു വിദേശങ്ങളിലും ജോലി ചെയ്യിപ്പിക്കുന്നു. ഇന്ത്യ ഏഷ്യയിലെ തന്നെ കുറ്റവാളികളുടെ സങ്കേതമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. നേപ്പാളിലും ബംഗ്ളാദേശിലുമുള്ള കൊച്ചു പെൺകുട്ടികളെ കടത്തുന്ന മനുഷ്യ കടത്തുകാരുമുണ്ട്.  ലൈംഗിക തൊഴിലുകളിൽ  ഏർപ്പിട്ടിരിക്കുന്ന നിരവധി  ബംഗ്ളാദേശികളും  നേപ്പാളികളുമുണ്ട്. അങ്ങനെ ഇന്ത്യ ലൈംഗിക വ്യാപാരത്തിന്റെ കേന്ദ്രം മാത്രമല്ല രാജ്യാന്തര ലൈംഗിക കച്ചവടത്തിന്റെ കേന്ദ്രമെന്നറിയപ്പെടുന്ന  രാജ്യവുമായിരിക്കുന്നു.

ജാതി വ്യവസ്ഥ നിയമവിരുദ്ധമാണെങ്കിലും വടക്കേ ഇന്ത്യയിൽ  ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിൽ ദരിദ്രർക്കു ഇന്നും അത്തരം വ്യവസ്ഥികളിൽനിന്നും മോചനം ലഭിച്ചിട്ടില്ല. താഴ്ന്ന ജാതിക്കാർ ജീവിക്കാൻ വേണ്ടി കഠിനാധ്വാനം ചെയ്യണം. കടം മേടിക്കുന്ന തുകകളും വീട്ടണം. വിദ്യാഭ്യാസക്കുറവും നിരക്ഷരതയും കാരണം ഉയർന്ന  ജാതിക്കാരെ  അനുസരിച്ചു ജീവിക്കണമെന്നാണ് പ്രമാണം. പാവങ്ങളുടെ  കുഞ്ഞുങ്ങളെയും കടത്തിക്കൊണ്ടുപോയി വീട്ടുജോലികൾക്കായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. കുട്ടികളെ അടിമകളാക്കുന്നു. ഗ്രാമപ്രമുഖർ അവരെ ബലമായി പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോവുകയോ  പാവങ്ങൾ  താമസിക്കുന്ന സ്ഥലത്തു നിന്ന് തല്ലി ഓടിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നു.  ചിലരെക്കൊണ്ട്  ഭിക്ഷ യാചിപ്പിക്കുന്നു. മറ്റു ചില അടിമകളെ ഗുണ്ടകളായി കൂടെ കൊണ്ട് നടക്കും.  മറ്റുള്ള സ്റ്റേറ്റുകളിലെ  നിയമപരമല്ലാത്ത ഏജൻസികൾക്ക് നിരാലംബരായവരെ മനുഷ്യക്കടത്തിനായി  വിൽക്കുന്നു.

സ്ത്രീകളെ കടത്തലിൽകൂടി  ലൈംഗിക ബലിയാടാക്കുന്നവരുടെ  സ്ത്രീത്വത്തെ തകർക്കുന്നു. ഇതിൽ അകപ്പെടുന്നവർ  ദരിദ്രരും താണവരുമായ വർഗത്തിലുള്ളവരാണ്. അവർക്ക് സ്വത്തുക്കളോ മറ്റു സാമ്പത്തിക സ്ഥിതികളോ ഉണ്ടായിരിക്കില്ല. പണത്തിന്റെ ആവശ്യം മൂലം ഈ പാവങ്ങൾ  ലൈംഗിക ട്രാഫിക് നടത്തുന്നവരുടെ വലയിൽ അകപ്പെടുകയും ചെയ്യും. വിദ്യാഭ്യാസക്കുറവ്, സമൂഹം  സ്ത്രീകളുടെ മേൽ ഏർപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള നിയന്ത്രണം, സാമൂഹിക സാമ്പത്തിക തലങ്ങളിൽ  ഉയരാൻ സാധിക്കാതെ  നീതി നിക്ഷേധിക്കൽ, സ്ത്രീ സമത്വം നിഷേധിക്കൽ, മനുഷ്യാവകാശങ്ങളെ മാനിക്കാതെ  മൃഗീയമായി  പീഡിപ്പിക്കൽ  മുതലാവകൾ  അവർക്കുമേലുള്ള സാമൂഹിക സമ്മർദ്ദങ്ങളാണ്‌.  അതുമൂലം ലൈംഗിക വ്യാപാരികൾ  അവരെ സ്നേഹം കാണിച്ച് വശത്താക്കുന്നു. അവരെ സംരക്ഷിക്കണമെന്ന വ്യവസ്ഥയിൽ വ്യപിചാര സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും തൊഴിൽ ശാലകളുടെയും വ്യവസായിക ഉല്പന്നമാക്കുന്നു. മുതലാളി വർഗം അവരെ ചൂഷണം ചെയ്യുകയും ചെയ്യും. അവരെ ആശ്രയിച്ചു ജീവിക്കുന്നവരെയും ചൂഷണം ചെയ്യുന്നു.  വ്യാജമായ വാഗ്ദാനങ്ങളിൽ വശീകരിക്കുന്നവരെ  തട്ടിക്കൊണ്ട് പോകാനും സാധിക്കുന്നു.

സാംസ്‌കാരികമായി അധഃപതിച്ച പുരുഷ സമൂഹങ്ങൾ  യാതൊരു കുറ്റങ്ങളും ആരോപിക്കാതെയും സ്ത്രീകളെ പീഡിപ്പിക്കാറുണ്ട്.  സ്ത്രീ വീട്ടിലാണെങ്കിലും വഴിയിലാണെങ്കിലും പീഡിപ്പിക്കപ്പെടാൻ പ്രത്യേക കാരണങ്ങൾ ഒന്നും വേണമെന്നില്ല.  സ്ത്രീയെ പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത് എങ്ങനെയെന്ന് കാഴ്ചക്കാർക്ക് ദൃശ്യമാകണമെന്നുമില്ല. പീഡനങ്ങൾ കൂടുതലും അവരുടെ വീടുകളിൽ നിന്നും കുടുംബത്തിൽ നിന്നുമായിരിക്കാം. സ്വന്തം വീട്ടിൽ പെൺകുട്ടികളെ മുറിക്കകത്ത് പൂട്ടിയിടും.  മനുഷ്യത്വമില്ലാത്ത ഭർത്താക്കന്മാർ ക്രൂരമായി സ്ത്രീകളെ മർദ്ദിക്കും. പെൺകുട്ടികളുടെ മാതാപിതാക്കളും സഹോദരരും ഒരുപോലെ  മർദ്ദിക്കുന്നതും സാധാരണമാണ്. ഇത്തരം കുടുംബ കലഹങ്ങൾ ഇന്ത്യൻ സംസ്ക്കാരികതയിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിരിക്കുന്നു. സ്ത്രീകൾ നിശബ്ദരായി  വീടിനുള്ളിൽ കഴിയണമെന്നുള്ള സ്ഥിതിവിശേഷമാണ് നിലവിലുള്ളത്.  അവർക്ക് അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം ഇല്ല. അവർ തർക്കിക്കാൻ പാടില്ല. വഴക്കടിക്കാതെ ശാന്തമായി ജീവിക്കണമെന്ന സാംസ്ക്കാരിക കാഴ്ചപ്പാടാണ് ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിനുള്ളത്. അവിടെ സ്ത്രീയെന്നുള്ള അവരുടെ വ്യക്തിത്വം സാവധാനം  ഇല്ലാതാവുകയാണ്.

ചില പെൺകുട്ടികളെ നിർബന്ധമായി ഏതെങ്കിലും വൃദ്ധനെക്കൊണ്ട് വിവാഹവും കഴിപ്പിക്കും. ചിലപ്പോൾ വിവാഹം കഴിച്ച ഭാര്യമാരെ  വിൽക്കും. ധനത്തിനും കുറഞ്ഞ കൂലിത്തൊഴിലാളിയായും കഞ്ചാവിനും മയക്കുമരുന്നിനുമായും  സ്ത്രീകളെ കൈമാറ്റം ചെയ്യുകയും ചെയ്യും. സാധാരണ വിൽക്കുന്നത് വ്യപിചാര ശാലകളിലായിരിക്കും.  മാർക്കറ്റിൽ നിന്നും ബാലികമാരെ  വധുവായും വിലയ്ക്ക് മേടിക്കുന്നവരുണ്ട്. ഒരിക്കൽ വ്യപിചാര ശാലയിൽ അകപ്പെട്ടാൽ അതിനു ബലിയാടാകുന്നവർക്ക് പിന്നീടൊരിക്കലും സാധാരണ ജീവിതം ലഭിക്കില്ല.  അവരുടേത് കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ ഒരു ജീവിതമായിരിക്കും. പലപ്പോഴും  മാനസിക നിലകളൂം തെറ്റി പോവാറുണ്ട്.  പിന്നീടുള്ള ജീവിതം ഒരു വേശ്യയായി  തുടരേണ്ടിയും വരുന്നു. ആരെങ്കിലും രക്ഷപെടാൻ ശ്രമിച്ചാൽ അവരെ കൊല്ലുകയോ കഠിനമായി ശിക്ഷിക്കുകയോ ചെയ്യും. മാനസികമായി ഭയത്തോടെ ശിഷ്ടകാലം ജീവിക്കേണ്ടിയും വരുന്നു. ലക്ഷക്കണക്കിന് സ്ത്രീകളാണ് ഇത്തരം വേശ്യാലയങ്ങളിൽ അകപ്പെട്ടു ജീവിതം നശിപ്പിക്കേണ്ടി  വരുന്നത്. വേശ്യാലയം നടത്തുകയെന്നത് ലോകത്തിൽ ഏറ്റവും ആദായകരമായ തൊഴിലുമാണ്. ഈ ബിസിനസ്സ് അതിവേഗം വളരുകയും ചെയ്യുന്നു.

സർക്കാരുകളും സർക്കാരിനോട് ബന്ധപ്പെട്ടവരും ഈ മനുഷ്യക്കടത്തുകളെ തടയാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും സമ്മിശ്ര  ഫലങ്ങളാണ് കാണുന്നത്. ആഗോള തലതലങ്ങളിലും പ്രതികരണങ്ങൾ ഉണ്ടാകാറുണ്ട്.  ചർച്ചകൾ പുരോഗമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും  കുറ്റ കൃത്യങ്ങൾ തടയാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഈ പ്രശ്ന പരിഹാരം ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ച് അത്ര  എളുപ്പമല്ല. ജീവിക്കാൻ നിവർത്തിയില്ലാതെ  ദാരിദ്ര്യം കുമ്മു കൂടിയിരിക്കുന്നതാണ് പ്രധാന കാരണം. 'ഇമ്മോറൽ ട്രാഫിക്ക് പ്രിവൻഷൻ ആക്ട്'  ലൈംഗിക വ്യാപാരത്തിനെതിരെയുള്ള നിയമമാണ്. 'ബോണ്ടഡ് ലേബർ അബൊളീഷൻ ആക്ട്' നിർബന്ധിതമായി തൊഴിൽ ചെയ്യണമെന്നുള്ള വ്യവസ്ഥകൾക്കുള്ള നിയമ സംഹിതയാണ്. 'ചൈൽഡ് ലേബർ ആക്ട്,' 'ജുവനൈൽ ജസ്റ്റിസ് ആക്ട്' മുതലായ  സ്ത്രീകളുടെ സുരക്ഷിതത്തിനായുള്ള നിയമങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും സമൂഹം പ്രവർത്തിക്കുന്നത് ഈ നിയമ വ്യവസ്ഥിതിയിൽ അല്ല. കാരണം, നിയമത്തിന് ഒരു സംസ്ക്കാരത്തെ മുഴുവനായി തുടച്ചു മാറ്റാൻ സാധിക്കില്ല. പഴയ മാമൂലുകൾക്ക് ഇളവ് നൽകാത്ത ഒരു ഗോത്ര രീതിയിലുള്ള പുരുഷ സമൂഹമാണ് കുടുംബത്തെ നയിക്കുന്നത്. അതിന്റെ ആഘാതം സമൂഹമാകെ മുറിവേൽപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒടുവിൽ സ്ത്രീകളെ മനുഷ്യക്കടത്തുകാരുടെ നിയന്ത്രണത്തിൽ എത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

അസാന്മാർഗിക ലക്ഷ്യത്തോടെ മനുഷ്യ കടത്തു നടത്തുന്നവർക്കെതിരെ ഏഴുവർഷം മുതൽ ജീവപര്യന്ത  ശിക്ഷവരെ  ലഭിക്കാമെന്ന് ഇന്ത്യൻ പീനൽ കോഡ് അനുശാസിക്കുന്നു.(Immoral Trafficking Prevention Act) 2015-ൽ 4203 മനുഷ്യക്കടത്തുകേസുകൾ അന്വേഷണ വിധേയമായിരുന്നു. അതിൽ 76 ശതമാനം കൊച്ചു പെൺകുട്ടികളും സ്ത്രീകളുമായിരുന്നു. നാൽപ്പതു ശതമാനം കൊച്ചു പെൺകുട്ടികളെ വ്യപിചാര ശാലയിലും അയച്ചിരുന്നു. ഇന്ത്യയുടെ ചുവന്ന തെരുവുകളിൽ ഏകദേശം രണ്ടു മില്ലിയൻ  സ്ത്രീകളും കുഞ്ഞുങ്ങളും ലൈംഗിക വ്യാപാരികളുടെ നിയന്ത്രണത്തിലുണ്ടെന്ന് കണക്കാക്കിയിരിക്കുന്നു.  8651 ആൺകുട്ടികളും 7238 സ്ത്രീകളും 5532 കൊച്ചു പെൺകുട്ടികളും  മനുഷ്യക്കടത്തിൽ സർക്കാർ തിരിച്ചറിഞ്ഞവരിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. അവരിൽ തൊണ്ണൂറു ശതമാനവും  ഇന്ത്യക്കാരായിരുന്നു. ശ്രീ ലങ്കാക്കാരും നേപ്പാളികളും ബംഗ്ളാദേശികളും മറ്റു തായ്, ഉസ്‌ബെക്കിസ്ഥാൻ ദേശ വാസികളുമുണ്ടായിരുന്നു.

ചില മതസ്ഥാപനങ്ങളുമായി സഹകരിച്ച് മനുഷ്യക്കടത്തിനെ നിയന്ത്രിക്കാനുള്ള  നടപടികൾക്കും തുടക്കമിട്ടാൽ സമൂഹത്തിലെ ചിന്താഗതികൾക്ക് മാറ്റം വരുത്താൻ  സാധിക്കും. അതുപോലെ മനുഷ്യക്കടത്തിന്റെ ദുരിത ഫല ദോഷ വശങ്ങളെസംബന്ധിച്ച് ജനങ്ങൾക്ക് ബോധവൽക്കരണ ക്ളാസുകൾ നൽകുന്നതും ഇതിനുള്ള പരിഹാരമായിരിക്കും. മനുഷ്യക്കടത്തിനെതിരായുള്ള സംഘടനകൾക്ക് ശക്തിയും സാമ്പത്തിക സഹായവും നൽകിയാൽ  ദുരിതം അനുഭവിക്കുന്ന സ്ത്രീകൾക്ക് സഹായമാകുമായിരുന്നു. അസാന്മാർഗ്ഗികമായി ജീവിക്കുന്നവർക്ക്  ബോധവൽക്കരണത്തോടൊപ്പം നല്ല വിദ്യാഭ്യാസവും നൽകുക, കുട്ടികളുടെ മാതാ പിതാക്കൾക്കും ബോധവൽക്കരണ ക്ളാസുകൾ നൽകുക, സമൂഹത്തെയും ബോധവൽക്കരിക്കുക, കുട്ടികളെ കടത്തുന്നതിനെതിരെയുള്ള  നിയമങ്ങൾ ശക്തമായി പ്രാബല്യത്തിൽ കൊണ്ടുവരുക, പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത കുഞ്ഞുങ്ങളെ തൊഴിലുടമകൾ ചൂഷണം ചെയ്യാതെ അവരെ അതിൽ നിന്ന് പിന്തിരിപ്പിക്കുക ആദിയായവകൾ മനുഷ്യക്കടത്തുകൾ  നിയന്ത്രിക്കാൻ സഹായകമാകും.

 'ഡി മോണിറ്റഷൻ' വന്നപ്പോൾ സർക്കാരിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ അനധികൃത പണം തടയുക എന്നതായിരുന്നു. കുട്ടികളെ ദുരുപയോഗം ചെയ്യുന്ന കുറ്റക്കാരുടെ മേൽ ശക്തമായ നിയമ നടപടികൾ എടുക്കണമെന്നുമുണ്ടായിരുന്നു. അതുപോലെ കുട്ടികളെ ബലമായി വിവാഹം കഴിപ്പിക്കുന്നവരുടെ പേരിലും നടപടികൾ ആസൂത്രണം ചെയ്തിരുന്നു. ഇതിന് ബലിയാടാകുന്നവരെ  സഹായിക്കുന്നതിലും ഫണ്ടുകൾ അനുവദിച്ചിരുന്നു. 2016-ലെ  'ഡി മോണിറ്റഷ'നൊപ്പം  തന്നെ ഈ വിവരങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും ഇന്നും ഗ്രാമത്തിലെ പ്രമുഖരായവർ ഈ മനുഷ്യക്കടത്തു മൂലം അമിതമായ പണം ഉണ്ടാക്കി വരുന്നു. അനധികൃതമായി ഉണ്ടാക്കുന്ന ഈ പണത്തിന് കുറവുകളൊന്നും വന്നിട്ടില്ല.

കഴിഞ്ഞ വർഷം സ്ത്രീകൾക്ക് സുരക്ഷിതമല്ലാത്ത രാജ്യങ്ങളിൽ ഇന്ത്യ ഏറ്റവും മുന്നിലുള്ള രാജ്യമെന്നു 'തോമസ് റോയിട്ടേഴ്‌സ് ഫൌണ്ടേഷൻ' കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. അഫ്‌ഗാനിസ്ഥാനെക്കാളും സൗദി അറേബ്യയായേക്കാളും ഇന്ത്യ അപകടം പിടിച്ച രാജ്യമെന്നു അറിയപ്പെടുന്നു.  548 വിദഗ്ദ്ധരുൾപ്പെട്ട ഔദ്യോഗിക സംഘടനയായിരുന്നു  സർവേ നടത്തിയത്.  വിവേചനം,  പിന്നോക്ക സാംസ്ക്കാരിക പാരമ്പര്യം,  ലൈംഗിക കലഹങ്ങൾ, മനുഷ്യ കടത്തുകൾ, എന്നിവകളാൽ സ്ത്രീകൾ ഇന്ത്യൻ സമൂഹങ്ങളിൽ സുരക്ഷിതരല്ല.  സർവ്വേ ഫലം പുറത്തു വന്നതോടെ ഇന്ത്യയിൽ  ശക്തമായ വിമർശനങ്ങൾ മുഴങ്ങിയിരുന്നു.  അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിലും സൗദി അറേബ്യയായിലും സ്ത്രീകൾ ഇന്ത്യയേക്കാൾ എങ്ങനെ മെച്ച നിലവാരം പുലർത്തുന്നുവെന്നായിരുന്നു വിഷയം.    സ്ത്രീകൾക്കായുള്ള നാഷണൽ കമ്മീഷന്റെ  ഈ റിപ്പോർട്ട് ശരിയല്ലെന്ന് വിലയിരുത്തി. ബലാൽസംഗം, പീഡനം, മനുഷ്യ കടത്ത് മുതലായ സ്ത്രീകൾക്കെതിരെയുള്ള ചൂഷണങ്ങൾ  റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയതുകൊണ്ടു  സ്ത്രീ സുരക്ഷയില്ലാത്ത  രാജ്യമായി ഇന്ത്യ ഒന്നാം സ്ഥാനത്തായി. സ്ത്രീ പീഡനം വർദ്ധിക്കുകയും ചെയ്തുവെന്ന അനുമാനത്തിലും സർവേഫലം എത്തിച്ചു.

ഇന്ത്യയിൽ ഏകദേശം 12 മില്ലിയൻ  കുട്ടി തൊഴിലാളികളുണ്ട്. അത്രയും തന്നെ കുട്ടി തൊഴിലാളികളായ പെൺകുട്ടികളുമുണ്ട്. ഇവരെ ചാക്കിട്ട് പിടിക്കാൻ ഏകദേശം 20000 പിമ്പുകളുമുണ്ട്.  ഒരു വർഷം  ഇന്ത്യയിൽ അഞ്ചു ലക്ഷം കുട്ടികളെ കാണാതാകുന്നുവെന്നും സാമൂഹിക പ്രവർത്തകർ അവകാശപ്പെടുന്നു. ചില കേസുകൾ അതാത് പ്രദേശങ്ങളുടെ സ്ഥിതിവിശേഷമനുസരിച്ചു പരിഹരിക്കാതെയിരിക്കും. ദാരിദ്ര്യം കാരണം മെച്ചമായ ജീവിത സൗകര്യങ്ങൾ അനുസരിച്ചു മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് മാറി താമസിക്കുകയും ചെയ്യും. പീഡനങ്ങൾ മൂലവും, മനുഷ്യവകാശങ്ങൾ നശിച്ചതിനാലും മെച്ചമായ സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ അവസരങ്ങൾക്കും വർഗീയ വംശീയ കലഹങ്ങളിൽ നിന്നുമുള്ള മോചനത്തിനും അവർ ജനിച്ച നാടുകൾ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിയും വരുന്നു.  കുട്ടികളെക്കൊണ്ടു  തൊഴിൽ ചെയ്യിപ്പിക്കുന്നതു ഇന്നും ഇന്ത്യയിൽ നിയമ വിരുദ്ധമല്ല. അപകടമില്ലാത്ത  പ്രദേശങ്ങളാണെങ്കിൽ  പതിനാലു വയസിൽ താണവർക്കും ജോലി ചെയ്യാമെന്നുള്ള സ്ഥിതിവിശേഷമാണ്  നിലവിലുള്ളത്. 1986-ലെ 'ചൈൽഡ് ലേബർ ആക്ട് പ്രകാരം' അപകടം വരാത്ത തൊഴിലുകളായ കൈത്തൊഴിലുകൾ, കൃഷി സ്ഥലത്ത് ജോലി ചെയ്യുക, മുതലായവ കുട്ടികൾക്കുമാകാം.